4.50 staat Ilyas aan de tent te roepen dat het tijd is om op te staan. De bedoeling is 5.00 uur ontbijt, 5.30 uur vertrek. Maar ook de tent en alle andere spullen moeten mee, want het is de laatste dag. Het wordt dus 10 min. later, maar dan lopen we ook flink door. Ilyas ruikt de stal en het is ook de laatste dag van de Ramadan dus vanavond na half acht mag iedereen weer eten en drinken wanneer hij wil.
Dat Suikerfeest wordt in familiekring gevierd, dus Ilyas wil wel opschieten
zodat hij vandaag nog naar
Marakesh kan.
Van Hoessein en Mustafa hebben we bij het ontbijt al afscheid
genomen, maar als wij gaan lopen moeten zij de hele keukentent nog afbreken en
alle spullen op de muildieren laden.
Toch worden we na zo'n 5 kwartier ingehaald door hen.
We zijn dan bijna bij Sidi Chamarouch . Daar maken we een pauze en vertelt
Ilyas iets over dit bedevaartsoord. Het grappige is dat een echte moslim
niets geloofd van de gaven die Sidi Chamarouch zou hebben, maar alleen moslims
mogen zonder hun schoenen aan over de brug om te gaan bidden. Men denkt dat
Sidi Chamarouch ervoor zorgt dat vrijgezelle vrouwen aan de man komen en mensen
met veel diploma's, maar geen werk, krijgen snel wel een baan als ze tot hem
gebeden hebben. Vooral op maandag en woensdag is het erg druk omdat dan Sidi
Chamarouch in een zwarte hond veranderd en dat verhoogt je kans op succes.
We zijn nu 2 en een half uur onderweg en tot nu toe was het alleen maar
zwikken over rotsen naar beneden,
Volgens Ilyas wordt het pad nu een eitje omdat al die bedevaartgangers er
over heen komen.
Dat valt ons niet zo op. Je moet er toch echt wel veel voor over hebben om
als vrouw aan de man te komen!
Het blijft ploeteren, maar elke stap is er één dichter bij de finish.
Uiteindelijk komen we met lood in de benen, maar zeer voldaan na 7 uur
terug bij de auto.
Daar krijgen we onze laatste lunch en krijgt Ilyas naast een fooi de
Olympische tas van de spelen in Atlanta.
Hij is daar super blij mee en denkt dat mensen zich nu afvragen van welke
sport hij is. Hij kiest zelf voor zwemmen! Dan wordt het tijd om afscheid van
elkaar te nemen. Ilyas moet terug naar beneden naar het dorp waar hij mee kan
rijden met andere mensen naar Marakesh. Omdat onze auto helemaal vol zit
kan hij er binnen niet meer bij. Wat wel een optie is, is dat hij achterop de
kist op de fietsendrager gaat zitten.
Geen probleem! Renée zit op de bijrijdersplaats met haar benen over 2
rugzakken en op schoot de Olympische tas van Ilyas. Heel voorzichtig gaan
we bergafwaarts, in de hoop onderweg Ilyas niet te verliezen! Het gaat allemaal
goed en zo staan wij voor ons nieuwe overnachtingsadres en is Ilyas alvast een
eind in de goede richting. Nu nemen we dus echt afscheid.
Het hotel ligt in het centrum van het dorp en rond half vijf lopen we een
rondje. Iedereen probeert ons naar binnen te lokken, maar ook blijkt dat de
meeste winkels net gaan sluiten. Een leuk terrasje zit er niet in, maar
wie weet later op de avond als de Ramadan echt afgelopen is!