Boek

Beste volgers, vrienden en bekenden,

Al onze boeken zijn nu online bij www.mijnbestseller.nl  gepubliceerd! 

Na veel uren van zwoegen achter mijn PC, de nodige - tijdelijke - writers blocks en wat 'geniale ingevingen' zijn ze nu eindelijk klaar en wij zijn er ontzettend trots op.

Hieronder staat een korte omschrijving van onze boeken:

Als kleine jongen mocht ik helpen met het bouwen van mijn vaders eigen caravan. Nadat het project klaar was togen wij ieder weekend, als het weer dat toeliet, er op uit.

Vanaf dat moment heeft het kampeervirus mij besmet en ben ik nog steeds niet genezen. Nu 55 jaar verder zijn we nog steeds zeer actief bezig met het bedenken van allerlei reizen en nieuwe vormen van kamperen.

Het resultaat kun je lezen in de reisverslagen in deze boeken.

We hebben Europa verdeeld in twee delen. Zuidoost Europa (Griekenland, Turkije, Albanië, Kroatië) en Zuidwest Europa ( Portugal, Spanje en Frankrijk.)

Marokko in Noord Afrika met een trekking in de Hoge Atlas.

We zijn te voet  met rugzak, met een daktent, en niet te vergeten ons eigen ontwerp de "Multisleur" door 16 landen op (stroop)tocht geweest. Waardevolle ontmoetingen met verschillende culturen. Verhalen met een knipoog.

Veel leesplezier.

http://www.mijnbestseller.nl/site/index.php?r=userwebsite/index&id=ThomasSchoots

Thomas Outdoor & Recreatie

   www.thomasschoots.nl

Terug richting Nederland

We gaan een klein beetje vroeger naar Nederland als was gepland.
Alles moet meezitten als je zo'n onderneming op touw zet en gezond blijven is wel een van de eerste vereiste.
Na het sfeervolle diner aan het zwembad Fés voelde ik mij na een slapeloze nacht niet fit. 
Een kleine bacteriële infectie gooide roet in het eten.
In Chefchaouen zijn we nog maar 120 km van Tanger waar de boot weer terug vaart richting Europa. 
Na overleg met een specialist in Nederland was het beter om zo snel mogelijk aan de antibiotica te gaan en omdat dit in Spanje makkelijk is te verkrijgen besloten we om terug te reizen.
Onze tickets staan op een week later, maar Renée heeft dit in een oogwenk geregeld bij de haven. Met wat Dirhams onder de tafel door staan we binnen een kwartier aan boord.
Wel jammer om het zo snel af te sluiten. Wij genoten nog maximaal van de mooie blauwe stad.
Als we terug kijken hebben we een fantastisch mooie trip gemaakt door Marokko.
Zeker de trekking in de Hoge Atlas met als doel de top van de Jebel Toubkal (4167 m) was er een van een schoonheid die je je leven lang niet meer vergeet.
Met een stel fijne mensen om ons heen zoals Ilyas de gids en Mustafa en Hoesein als muildier verzorger en kok was dit een onvergetelijke trekking.
Ook de organisatie van http://www.reisbureaumaroctravel.nl/  was super; alles klopte zoals was afgesproken.

Na de trekking zij we terug gegaan naar Marrakech om een paar dagen op adem te komen.
We komen precies met het Suikerfeest en gaan 's avonds naar het beroemde plein Jemaa el Fna  om te zien hoe de mensen dit vieren. Ook dit is heel indrukwekkend. 
Waren er dan helemaal geen min puntjes? Jawel, die waren er ook.
Het reizen door Marokko in de zomer als kampeerder valt niet helemaal mee. Er zijn genoeg campings maar in deze periode van hitte maakt daar bijna niemand gebruik van. Het gevolg is: totaal uitgestorven campings.

En dat is jammer en ook het eeuwig vragen om geld of om waren te kopen die je niet wilt.
Alleen met je camera lopen is al genoeg om aan je broekspijp te gaan hangen en vragen om geld.
Ik denk zelf dat dit veel toeristen afschrikt en dat dit niet ten goede komt van de mensen zelf.

Maar de positieve gedachten over Marokko hebben toch sterk de overhand. Een land met een prachtige cultuur en natuur. Zeker de route die we gevolgd hebben naar Ouarzazate met zijn indrukwekkende weg op ruim 2200 m hoogte en de Vallée du Dades. De prachtige routes door de Gorges du Dades (roze vallei) en de Gorges du Ziz.
Erg Chebbi hebben we deze keer overgeslagen. In de Sahara lopen de temperaturen op tot 52 graden. 
Het warmste dat wij hebben gehad was 47 graden en dat is een temperatuur die niet meer aanspoort om nog van alles te gaan ondernemen.
  

Zelfs de taxichauffeurs in Marrakech vonden het wel een beetje gortig en rijden de hele dag met een natte handdoek over het hoofd.
We vervolgden onze route naar Middelt en Azrou met een overnachting op een camping die meer weg heeft van een kasteel dan van een camping.
We komen er achter dat het is gebouwd door een zeer rijke oliesjeik en dit ziet als een leuke geldbelegging. Maar ook hier staan we maar met twee kampeerders op 200 plaatsen.
Verder gaat het naar Fes en daar belanden we op de "camping International de Fes".
Dit is een misser. Ten eerste is het sanitair zeer beroerd en omdat de Ramadan is afgelopen wordt er massaal getrouwd. Dat is erg leuk voor het bruidspaar maar als dat feest op een camping gevierd wordt en de muziek knetterhard tot 's morgens 6 uur speelt word je daar niet vrolijk van.
Informatie bij de receptie leert ons dat het feest twee dagen duurt en dat er nog zo'n nacht komt. Jammer! Je kunt op zijn minst de kampeergast zeggen dat er een feestje is, dan kun je zelf beslissen om te blijven of een ander onderkomen te zoeken.
Wij vertrekken in ieder geval naar camping Diamant Vert, ook in Fes, waar we een prachtige plaats vinden met ook nog mooi nieuw sanitair en geweldige zwemfaciliteiten. 
Daarna zijn we via Meknes naar Moulay Idriss en Chefchaouen gereden om via Tetouan ten slotte in Tanger te eindigen waar de boot wacht en ons terug brengt naar Europa.

Afsluitend een zeer geslaagde reis waarin we genoten van de cultuur, de aardige mensen en de gastvrijheid van de Berbers.

Om alles nogmaals uitgebreid na te lezen kun je terecht op deze blog
http://multisleur2012.blogspot.nl/

maar ook op onze website

http://thomasschoots.nl/ 

en voor dia's en video 

http://www.youtube.com/watch?v=UsMvyY6lW3U

http://www.youtube.com/watch?v=U1P8xJ9Plbc

http://www.youtube.com/watch?v=iunZw_D5Jgo

Salamalikoum   Renée & Thomas         Schoots.









  

Van Meknes naar Chefchaouen

Na nog een keer een goede nachtrust gaan we verder naar Meknes. We staan na onze ervaring gisteren niet echt te trappelen om de stad in te gaan. Door een mooie poort komen we binnen en al snel staan we voor een van de koninklijke paleizen. Als we stoppen om een foto te maken worden we weggejaagd. Via een andere poort komen we weer net buiten de stadswallen en daar zien we zowaar een Mac Donald. Dat betekend Wi-Fi! De airco staat wel heel erg koud en de internetverbinding niet erg snel, maar we kunnen het thuisfront in ieder geval weer even vertellen waar we zijn. Om de blog bij te werken is de verbinding helaas te traag.

Meknes heeft wel een camping, maar de ingang zit dicht. We houden het voor gezien hier. Het is drie en een half uur rijden naar Chefchaouen en dat moet een bijzondere stad in het Rif gebergte zijn. Misschien is het daar wel wat koeler. Het kwik is intussen al weer naar ruim 40 graden gestegen. Wat kan een auto met airco dan fijn zijn J!           

Het is een mooie tocht, waarbij we ook een stuk weg hebben wat de naam weg eigenlijk niet mag hebben! Het heet een N weg te zijn, maar hele delen zijn weg. We hobbelen en hotsen en alles zit weer op zijn plek geklotst als we na een half uur “ineens” weer een goed stuk asfalt krijgen. Volgens de navigatie zitten we echt op de juiste route! We stijgen ook en de enen bocht volgt de andere op. De temperatuur zakt per minuut; heerlijk!

Dan wanneer we na drie en een half uur een bocht omkomen ligt daar ineens een prachtige blauwe stad. Heel bijzonder.In de stad staan we voor het eerst stil in een file. Dat hebben we in Marokko nog niet meegemaakt. Het is maar een minuut of 5 maar het geeft wel de gelegenheid om goed rond te kijken. Het ziet er gezellig uit. De camping ligt aan de andere kant van de stad bovenaan een helling en al snel hebben we een leuk plekje in de schaduw.

Dit is voor ons voor het eerst dat we op een camping staan waar veel Marokkanen zelf komen. Er is ook een jeugdherberg naast de camping. Die zit helemaal vol horen we later. Het is echt gezellig. Allemaal kleine tentjes met vooral veel jonge mensen. Tegenover ons staat een jong stel in een klein tentje en als hij met een dienblad met kopjes en thee spullen naar de andere kant van de tent wil verhuizen struikelt hij over zijn eigen slipper. Gelukkig zat de hete theepot er nog niet bij. Zij komt niet meer bij van het lachen en samen verzamelen ze de suiker, thee en glazen weer bij elkaar. Even later zien we hem hannesen met een touwtje in de hoop zijn slipper te repareren die bij het struikelen kapot gegaan is. Ik heb in de auto nog een paar reserve teenslippers en ga die brengen. Ze zijn er heel blij mee en even later komen er twee glazen muntthee en een grote schaal met cake onze kant op. Als we zeggen dat het veel te veel is willen ze daar niets van weten. “Eet”.

Na een “koude nacht” waarbij we de slaapzak nodig hebben worden we wakker en is alles vochtig! De nevel hangt nog tussen de bomen. De zon brandt al snel al het vocht weg. Dit is de eerste keer dat we vanuit een camping naar het dorp kunnen lopen. Er loopt een geiten pad met gladde stenen   ( oppassen dus) van de helling het dorp in. Wat een verademing om hier rond te kijken. De medina bestaat ook hier uit kleine straatjes, maar je wordt niet belaagd door verkopers. Ze zitten allemaal rustig bij hun winkeltje en slechts een enkeling vraag je binnen te komen. Weiger je vriendelijk dan wordt je verder met rust gelaten. Het is niet zo’n grote stad dus verdwalen kun je eigenlijk niet.

Tijdens het rond kijken gaat ineens de zool van de TEVA sandaal van Thomas los. (Zit zeker in het weer hier) Al snel vinden we een schoenmaker die de zool wel kan lijmen. Er worden twee boomstammen buiten gezet en daar mogen we wel even op zitten wachten. Na een kwartier is de zool gelijmd. Kosten? 15 dirham (€ 1,50) We kunnen weer verder en nemen alle tijd om rond te kijken en komen steeds op verrassende plekjes.

Ineens staan we op een plein waar allemaal terrasjes zijn en ook de ingang van een museum. Bij het museum hoort een toren en vanuit die toren heb je weer een mooi uitzicht over de stad. De geschiedenis van Chefchaouen staat via foto’s en teksten in het Arabisch en Frans op alle muren van de toren en van de verschillende kamers. Er is ook een gevangenis bij onder in de toren. De kettingen waar de gevangenen mee vast zaten zitten nog aan de muur. Gezellig!  Nadat we het museum en de stad rustig bekeken hebben klimmen we weer terug naar de camping. Morgen gaan we weer een stukje verder richting Tanger.

Van Midelt via Azrou naar Fes

Van Midelt rijden we naar Azrou. Op 4 km van de plaats is een prachtige camping, in kasteelvorm. Ook hier staat niemand. We willen er wel staan, maar gaan eerst met de auto naar de stad. Het is er druk en we kijken er wat rond en doen een paar boodschappen. Dan gaan we terug naar de camping. 

Een Marokkaans meisje zit aan de receptie.

Ze spreekt een heel klein beetje Engels. De camping is van een emir die in Dubai woont. Overal zie je zijn foto hangen. Hij houdt vast veel van zichzelf J! Als Renée gelijk voor één nacht wil afrekenen kan dat niet, want het meisje heeft geen wisselgeld. Morgenochtend om 7.00 uur is ze weer terug zegt ze. Ok, dat is voor ons geen probleem. Het schijnt dat in de winter hele groepen campers deze camping bezoeken. Er is ook een zwembad bij en een hotel, restaurant en hamam, maar niets is open of in gebruik. Het zwembad is al erg lang niet schoongemaakt en zit vol afgevallen bladeren van de bomen. Het uitzicht over de vallei en het dorp zijn prachtig. Dit is wel een van de mooiste campings die we tot nu toe gehad hebben, jammer dat alles dicht is.

Vlak voordat we gaan slapen komt er nog een oude “lelijke eend” naar boven rijden. Het echtpaar dat erin zit komt uit Slowakije. Er is een rally geweest in Barcelona en zij trekken nu verder door het land. De auto ziet er nog prachtig uit. Als ze weer thuis zijn hebben ze er weer meer dan 7000 km mee gereden vertelt de man.

Even de ondergaande zon mee pakken en dan de ogen dicht.

Nu gaan we toch echt richting Fes. Het is niet zo heel ver meer en eind van de ochtend arriveren we op camping international Fes. Hier zijn eindelijk wat meer gasten. We vinden een plekje in de schaduw en willen eigenlijk eind van de middag met een taxi naar de stad. Bij de receptie heb je een WI-FI verbinding die goed werkt. De man van de receptie maakt een praatje met ons en adviseert om een gids te vragen voor morgen om ons Fes te laten zien. Dat lijkt ons wel een goed idee en dan gaan we vandaag dus niet meer naar de stad. Morgen 9.30 uur zal er een gids bij de camping komen. Omdat we niet genoeg te eten hebben voor vanavond “moeten” we weer in het restaurant eten. Maar…. Is het wel open? 

Bij het zwembad met keiharde muziek is een barretje waar je ook sandwiches kunt kopen. Maar dat bedoelen we niet. We willen vanavond een warme maaltijd. Na dit met handen en voeten uitgelegd te hebben gaat de barman even weg. Even later komt hij terug dat we mee moeten komen naar de receptie. Het is intussen 17.00 uur. Bij de receptie zit dezelfde man van de gids. “Come back at 18.30, chose, after one our: Eat!”   Waar eten we dan? “I show you than”.  Okee, we zijn benieuwd. Als we ons rond 18.30 uur weer melden bij de receptie worden we meegenomen naar een bar die we tot dan toe nog niet gezien hebben. Er wordt een kleine kaart geshowd en de tajine met kip met citroen wordt warm aanbevolen. We vermoeden dat er verder niet zoveel keus is en hebben de ervaring dat kip met citroen erg lekker kan zijn. Waar gaan we nou eten? De bar is erg rokerig en er staan alleen loungebanken. Nee, kom maar mee. We komen in een ruimte met keurig gedekte tafels. Hier mogen we eten, maar het mag ook aan het zwembad. De keus is niet zo moeilijk. We zijn weer een stuk uit de bergen gezakt en het is hier weer aanmerkelijk warmer.

Aan het zwembad met een beetje wind lijkt ons wel wat.  Stipt om 20.00 uur melden we ons bij het zwembad. Daar staat een tafel gedekt voor 4 personen met een gouden tafelkleed en gouden servetten. Die tafel is speciaal voor ons neergezet. Om ons heen zijn allemaal bogen en even later gaat de kerstverlichting aan J. Het begint al te schemeren en bij alle pilaren zit gekleurde sfeerverlichting. Er loopt wel een man of 10 personeel rond wat we toch wel wat overdreven vinden voor ons tweeën! We worden met alle egards behandeld en na een voorgerecht van tomaten met sla krijgen we een uitstekende tajine kip. 

Het is steeds dezelfde Mohammed die ons komt bedienen.  Het nagerecht bestaat uit meloen, waarbij het lijkt of er wat honing overheen gedaan is. Volkomen tevreden wandelen we tegen 22.00 uur weer terug naar onze tent.  Toch wel raar dat er zoveel personeel rond liep!

Helaas komen we er vanaf 23.00 uur achter waarom er zoveel personeel rond liep. Er is ook een bruiloft naast het zwembad en om 23.00 uur wordt de muziek knetter hard aangezet en dat duurt tot 6.30 uur in de morgen. We doen geen oog dicht. Telkens als we denken dat het afgelopen is komt er een ander genre muziek en het varieert van hard tot zeer hard! Hier zijn we toch echt te oud voor J! Gebroken staan we op. Thomas is zo gesloopt dat hij niet in staat is om een hele dag met een gids op pad te gaan. Om 8.00 uur gaat Renée de gids afzeggen bij de receptie. Daar hoort ze van een andere receptionist als gisteren, dat het feest de komende nacht dunnetjes over gedaan wordt. Voor ons een reden om te vertrekken. Aan de andere kant van Fes moet nog een camping zijn. In een rustig tempo breken we af en iets over half 10 komen we bij de receptie om af te rekenen. Daar zit een vrouwelijke Duitstalige gids op ons te wachten! He, ik had toch afgezegd? De receptionist van gisteren komt vrolijk aanlopen om ons voor te stellen. Hij is een beetje gepikeerd als hij hoort dat we niet meegaan. We hadden toch een afspraak? Ja, maar die heb ik vanmorgen vroeg bij “hem” al afgezegd. Ja, maar “hij” wist niet bij wie geboekt was. Voor de gids die voor niets gekomen is vinden we het heel vervelend. Zij vindt het niet erg, je kunt er niets aan doen als je ziek bent. Na lang aandringen neemt ze wel geld aan voor een taxi terug naar de stad. De receptionist is duidelijk niet blij met ons, maar wij hebben er dachten we alles aan gedaan om dit te voorkomen. 

Naar de andere camping is maar 10 mintuten rijden. Halverwege komen we langs een mega grote supermarkt; zo groot hebben wij in Marokko nog nooit gezien. We kunnen er van alles kopen en we slaan weer voor een paar dagen in. Wanneer we even later bij de camping komen ziet de entree eruit als of we zo weer door willen rijden. Stoffig, smoezelig, rommelig. Toch maar even kijken. 

Dat schijn bedriegt ervaren we hier. Wanneer we de camping echt oprijden zijn er splinter nieuwe gebouwen en een groot aquapark met glijbanen en alles erop en eraan. Hier willen we wel staan. Er zijn ook wat andere kampeerders. We kiezen een plekje zo ver mogelijk bij het zwembad vandaan vanwege de harde muziek die daar gespeeld wordt. Die hebben we vannacht genoeg gehoord.  Of er iets in het eten gezeten heeft, de voor ons toch wel weer behoorlijke warmte of door de slechte nachtrust weten we niet, maar Thomas voelt zich de hele dag erg “appelig” en we doen niets meer.

Ondanks de goede nachtrust is Thomas niet echt top fit de volgende dag. 

Met een taxi laten we ons naar de stad Fes brengen, maar die kan ons niet echt bekoren. Het is er warm , druk en we worden aan alle kanten belaagd door mensen die iets van ons willen. Het begint al met een tapijtverkoper die ons via zijn huis richting de moskee loodst. De bedoeling is natuurlijk dat we gaan zitten, maar we laten ons niet overhalen en dan laat hij ons verder met rust. Door de wirwar van smalle steegjes is het lastig om de goede richting te bepalen.

Na een poosje zoeken staan we voor een ingang van de Moskee op een kruispunt van twee kleine steegjes. Een jongen van een jaar of 11 spreekt ons aan. We moeten meekomen dan kunnen we de Moskee van boven zien. Wij niet moslims mogen de moskee niet in. We lopen met hem mee een aantal trappen op in een huis waar ook weer tapijten verkocht worden. We komen boven op een terras vanwaar je inderdaad een mooi uitzicht hebt over de stad en de moskee. Veel tijd om rond te kijken krijgen we niet, want de jongen blijft maar tegen ons aan praten dat we nu mee moeten naar zijn vader die specerijen verkoopt. Als we weigeren wordt hij kwaad en “eist” hij geld. We geven hem een paar dirham, maar dat is meneer niet genoeg. Hij weigert en aan te pakken en wil 20 dirham van ons. Dat doen we niet. We gaan alle trappen weer af. Intussen zit in de verkoopruimte van de tapijtenhandel een groep toeristen “gelaten” alle informatie over zich heen komen. Wij komen weer in het steegje en weer vraagt de jongen waar zijn geld blijft. “Je weigerde toch wat we je wilde geven?” Boos loopt hij weg op zoek naar andere “slachtoffers”. We kijken nog wat rond en hebben er eigenlijk genoeg van steeds zo belaagd te worden. Met een taxi gaan we naar het nieuwe deel van Fes waar we in een modern winkelcentrum wat kunnen afkoelen (airco) en eten. Daarna gaan we terug naar de camping. Voor ons was Fes geen hoogtepunt van de reis letterlijk en figuurlijk een rommeltje!!

Van Tinerhir naar Midelt.

Na een minder lekker, maar wel duur ontbijt, (bij IKEA, kun je voor die prijs met 7 mensen ontbijten en krijg je meer:-)  gaan we weer op pad. De Rose Vallei is ons aangeraden door Ilyas en daar moet aan het eind ook een camping zijn. Het is inderdaad een prachtige route. Er is geen stukje weg recht en na elke bocht heb je weer een ander uitzicht. Je rijdt langs een rivier: de Dades (Gorges du  Dades.) die soms naast de weg stroomt en soms ver onder ons. Onderweg zijn heel veel campings, maar nergens staat iemand. Daar hebben we niet zoveel zin in na ons avontuur de afgelopen dag. Aan het eind van de kloof komen we bij de plaats Msemrir. We rijden door een natuurlijke tunnel in de rotsen en zien een prachtige kleine camping, met zowaar een aantal tenten. Het is er lekker koel en we zien ons er al lekker zitten.

Dan vragen we naar de internetverbinding die er volgens onze informatie moet zijn. Helaas: geen Wi-Fi. en in onze gids maakte hij er zo'n reclame voor. Omdat we al een paar dagen geen contact met NL gehad hebben is het voor ons geen moeilijke keus. We zoeken verder. Dat betekent wel dat we weer een uur terug moeten rijden naar het begin van de vallei, want de weg gaat niet verder. Dat is geen straf, want ook nu is alles Rose wat we zien. De huizen, de rotsen, soms zelfs de weg.
Als we bij de camping aankomen die we nu uitgezocht hebben blijkt dat ook geen goede keus. We worden vriendelijk ontvangen in een zandbak, waar het stikt van de mieren en waar de eigenaar op zijn eigen manier een bedoeïenen dorp heeft gecreëerd. Hij heeft er vast erg zijn best op gedaan, maar wij zoeken nog even door.

Dan komen we in Tinerhir. Een plaats waar ze aan alle wegen tegelijk aan het bouwen zijn en ook komen overal nieuwe huizen. Ineens zien we een bord “Hotel, kamers, camping en zwembad”. Dat lijkt ons wel wat. De eigenaar veert overeind: "Yess, een klant" en in keurig Engels staat hij ons te woord. We mogen zelf een plekje kiezen en een aantal kamers is bewoond. Het zwembad zit alleen helaas geen water in J, maar de internetverbinding is uitstekend en we mogen in de lobby van het hotel aan onze blog werken. Die lobby ziet eruit als in de sprookjes van 1000 en 1 nacht. Langs de wanden staan lange banken met kussens en lage tafels waar je aan zou kunnen liggen. Alles is schoon en netjes en er wordt nog steeds gesopt. Het lukt ons om de rest van de dagen van de trekking te publiceren, zodat de familie ook kan lezen wat we allemaal meemaken. ‘s Avonds lopen we de bouwput nog een stukje in en ondanks die bouwput zijn er genoeg terrasjes open voor een glaasje fris of thee. Het stuivende zand krijg je er gratis bij:-)

We hebben een lange reis voor de boeg. We willen richting Fes. Echt naar de Sahara  gaan we niet om de auto te sparen. De camping die we op het oog hebben is ongeveer 5 uur rijden. Het lijkt wel of heel Marokko in dit deel van het land aan het bouwen is. Om de stad uit te komen moeten we door een enorme bouwput. We hobbelen over keien en zand en weer heel veel stof, maar dan komen we op de N 10 terug.  De weg is vrij smal en ligt veel hoger dan de berm. We vermoeden dat dat expres is zodat het Saharazand er weer snel af kan waaien. Dat het wel eens fout gaat op deze smalle weg ervaren we ook als er dwars over de weg een truck “geparkeerd” staat die ze net aan het bergen zijn. De eerste echt grote plaats waar we langs komen is Ar-Rachidia en ook daar wordt volop aan de weg gewerkt en zijn veel huizen in aanbouw. De stad in rijden is helaas geen optie omdat er geen weg meer is. Iedereen hobbelt maar zoals hij zelf denkt er te komen. Links om een rotonde, op de fiets, in een auto, op een brommer of te voet en met een muildier en intussen gaan de wegwerkers gewoon door met hun werk. De arbodienst kennen ze hier kennelijk niet:-) 

We komen langs een rivier waar kennelijk geneeskrachtige waarden aan worden toegedicht. Op verschillende plaatsen zijn mensen aan het pootje baden. Als we er ook willen kijken worden we meteen belaagd door allerlei mensen die iets van ons willen (geld),dus rijden we maar door.
Jammer dat die mensen niet door hebben dat ze met hun opdringerigheid de toerist juist weg jagen.
De camping in Midelt die we op het oog hebben is niet zo fris, dus rijden we nog zo'n 15 km. door. Daar vinden we een camping naar ons hart.( Timnay)
Er zijn een hotel en een zwembad bij en een goed restaurant.
De plekken zijn volop in de schaduw en na ons komen al snel meer kampeerders. Hier blijven we wel een poosje!
Als we vragen of we in het restaurant kunnen eten vanavond worden we meteen uitgenodigd

voor thee in het restaurant. Dan krijgen we de kaart en kunnen vast kiezen en een tijd afspreken hoe laat we vanavond komen. De kok zorgt dan dat alles klaar staat. Opnieuw probeert Thomas de tajine met pruimen uit en deze keer is het uitstekend. Nu heeft het vlees inderdaad een aantal uren staan sudderen.

We blijven lekker nog een dag staan op deze camping. We kunnen de auto wat fatsoeneren, de was doen en de foto's uitzoeken. We staan tussen een Frans gezin en een Duitse man alleen.
Deze man heeft op zijn ouder Mercedes een constructie gemaakt waar hij bovenop gaat liggen in een slaapzak. 

Hij praat met niemand en zit de hele dag achter zijn laptop.
Boven op zijn auto heeft hij ook een parasol of die voor de regen of zon is, is niet duidelijk :-) 
Bij de ingang van de camping zijn twee winkeltjes waar we brood, water en fruit kunnen kopen. Wij komen de dag wel door.
Morgen ga aan we weer een stukje verder naar Azrou, wat rots berekend. We zijn benieuwd!

Als we ’s avonds nog een keer gaan eten in het restaurant, maar nu geen compleet menu, maar twee voorgerechten is dat ook mogelijk. We horen aan de Engelse uitspraak van twee mannen dat het waarschijnlijk Nederlanders zijn. Ze zitten aan de andere kant in het restaurant en het lijkt op een zaken gesprek. We besteden er verder geen aandacht aan. Dan als we afgerekend hebben vraagt de ober of wij uit Nederland komen en dat er twee heren zijn die ons aan hun tafel willen uitnodigen. Het zijn de twee mannen die naar we nu horen inderdaad voor zaken op pad zijn. In deze omgeving zijn veel “appelboeren” en daar zijn ze mee in gesprek. Het blijkt nog best lastig te zijn om zaken te doen, want als je denkt dat je een afspraak hebt, zijn de condities soms toch anders dan je denkt. We zitten een poosje gezellig te praten terwijl de heren eten. Wanneer het 22.30 uur is willen wij eigenlijk wel terug naar de tent. Wat, zo voeg al? Het is pas 21.30 uur! Nee, volgens ons is het 22.30 uur. De ober wordt erbij gehaald en ook deze heren hebben niet door gehad dat vorige week de klok weer een uur naar voren is gezet. “Vandaar dat ze ons gisterenavond om 22.30 uur, dachten wij, ongeveer weg zaten te kijken. Het was dus toen al 23.30 uur!”  Morgen moet een van de twee terug vliegen, maar goed dat ze nu achter dat tijdsverschil komen!

Van Marrakech via Ouarzazate naar El-Kalaa M'Gouna

Voetjes laten rusten en vakantie vieren!

Het restaurant bij het hotel waar we overnachten Atlas Tichka, heeft een prima 3 gangen keuze menu, waarbij het restaurant zelf de keuze al heeft gemaaktJ Van de 6 voorgerechten is alleen de soep te kiezen. Van de oorspronkelijk 12 keuzes hoofdgerecht kunnen we kiezen uit 3 verschillende gerechten en van het dessert bestaat uit fruit. Alle

Het is vandaag de laatste dag van de Ramadan en vanavond begint het Suikerfeest. We merken daar verder niets van, maar dat komt misschien ook omdat het behoorlijk gaat regenen en iedereen van de straat is.

De bedden en de douche zijn goed, dus na het eten kruipen we al snel in ons mandje.

Na een uitgebreid ontbijt beginnen we aan het tweede deel van 

onze vakantie. We willen een rondrit door Marokko maken waarbij we in ieder geval de koningssteden willen bezoeken. Om een goed plan te maken rijden we eerst terug naar Marrakech. Daar kunnen we op de camping rustig onze spullen weer goed uitzoeken, het e.e.a. wassen, want na een week staat alles stijf van het stof en we willen “Marrakech bij nacht” graag zien.

Wat we ook nodig hebben is brood en een aantal keren stoppen we bij kleine winkeltjes, maar nergens lukt het om aan brood te komen. Water, groente en fruit is geen probleem en heel veel verschillende smaken yoghurt zijn te koop, maar niemand heeft brood.

In het begin denken we nog dat het misschien te vroeg is voor de bakkers. Het is een feestdag en iedereen loopt er prachtig gekleed bij. Overal staan mannen in de rij om vlees te kopen en bijna complete schapen en geiten hangen buiten voor de slagerijen waar de mannen dan aanwijzen welk deel ze willen hebben. Voor ons westerse ogen niet zo fris. Het is bijna 40 graden en van koeling hebben de slagers niet gehoord.

Wij zijn ineens vegetarisch als we zelf koken.

Bij de zoveelste poging om aan brood te komen wordt Renée in goed Engels aangesproken door een vrouw met een paar kinderen. Als ze hoort dat we brood zoeken zegt ze: “Dat gaat vandaag niet lukken, maar wacht maar even. Omdat het Suikerfeest is zijn de bakkers gesloten vandaag. Is het voor jezelf voor vandaag?”. Ze zegt iets tegen haar zoontje en een paar minuten later is het mannetje terug met een rond broodje; voor ons precies genoeg.

Dat heeft hij thuis opgehaald voor ons en omdat het feest is krijgen wij dat. Het lukt niet om het brood te betalen. I

“Ik heb een goede daad gedaan in de ogen van Allah, dus nee: Geen geld!”.

Na haar hartelijk bedankt te hebben rijden we verder naar camping Le Relais.

Om “Marrakech bij nacht” te zien maken we bij de receptie de afspraak dat we graag 18.30 uur een taxi willen hebben. Geen probleem.

Helaas is de internet verbinding erg slecht dus onze blog bij werken lukt niet. Wel kunnen we vast een dia reportage maken van de ruim 600 foto’s van de afgelopen week. En natuurlijk het stof uit de kleding wassen. Ook dat vergt wel enige tijdJ

Tegen half zeven lopen we rustig richting receptie waar we de taxichauffeur al aantreffen. Hij is mooi op tijd denken we!

“Jullie zijn een uur te laat” zegt de man. “Nee, we hebben 18.30 uur afgesproken en dat is het bijna”!

“Weten jullie dan niet dat de klok vandaag een uur vooruit is gezet?”

Nee, helaas dat hebben we niet meegekregen. Met een heleboel verontschuldigingen stappen we in. De chauffeur zit er kennelijk niet zo mee dat hij een uur op ons heeft zitten wachten. Wel controleert hij of onze horloges goed staan als we een afspraak voor de terugweg maken. 

In Marrakech is het heel druk. Het is Suikerfeest en iedereen loopt er in het nieuw gekleed te paraderen. We beginnen met een groot glas verse jus d’orange, te koop in heel veel kraampjes. Nu we weer terug zijn in de warmte is het bijna niet mogelijk om het vochtverlies bij te drinken. Op het grote plein zijn allerlei voorstellingen, verhalen vertellers, slangenbezweerders en mensen die de aandacht willen. Je kunt je handen met henna laten versieren en overal staan eetkraampjes. Veel mensen willen met je op de foto, maar daar moet je dan wel voor betalen.

Na het plein rond gelopen te hebben zoeken we een restaurant waar we uitzicht hebben op het plein en we bestellen kip spiesjes, met rijst, frites en tomaten. Even een dag geen Marokkaanse wortels of couscous!

Ergens anders gaan we later nog iets drinken (alcohol vrij uiteraard J!)

10 minuten voor de afgesproken tijd staan we op de afgesproken plaats voor de taxi terug. Nu komt door het drukke verkeer onze chauffeur ruim 20 minuten te laat en staan wij meer dan een half uur te wachten .

We worden keurig “thuis gebracht” en morgen vertrek richting Sahara.

Na een mooie tocht, lekker koel in de auto komen we in Ouarzazate op een gemeentecamping terecht. We zijn de eerste gasten vandaag en kunnen kiezen waar we willen gaan staan. (Later komt er nog één Italiaanse kampeerbus bij staan, maar dat is alles)Het is niet al te schoon, maar voor vandaag hebben we genoeg gereden.

Onderweg hebben we bij verschillende kleine winkeltjes (net mini garages) het een en ander gekocht en vanavond koken we zelf.

Van Hoessein hebben we de kunst een beetje afgekeken en met eieren, tomaten, een ui en kruiden kun je een heel eind komen. Dat alles met rijst en dan fruit toe is voor ons prima. Omdat het al rond 20.30 uur donker is, zijn we net twee mijnwerkers met onze petzl op. Afwassen doen we morgen maar, want je kunt geen hand voor ogen zien. Wel zien we een prachtige sterrenhemel. Eindelijk is het een keer onbewolkt ’s avonds! Met een lekker borreltje sluiten we de dag af!

Via de N 10 rijden we verder richting de Sahara. We gaan om de auto te sparen niet echt de zandduinen in, maar hebben wel een indruk hoe dat moet zijn. De hele weg is grotendeels kaarsrecht en links en rechts zie je kale bergen en zand. De navigatie geeft aan dat we over 125 km. bij een rotonde links af moeten J.

We komen in El-Kelaa M’Gouna , volgens de informatie die wij hebben is daar een camping met Wi-Fi en zwembad, naast een hotel. We willen de 7 dagen van de trekking graag op onze blog publiceren, maar tot nu toe lukte dat niet omdat als er al Wi-Fi was, de verbinding heel slecht was. Ook nu komen we op een totaal lege camping.

De internetverbinding is zo goed dat we er toch gaan staan. We mogen in de lobby van het hotel aan onze blog werken en het lukt om de eerste 3 dagen met foto’s en al te plaatsen.

Als we ons net geïnstalleerd hebben komt er een Marokkaanse auto naast ons staan met een Marokkaanse Nederlander er in. De man is geboren en getogen in Alkmaar en dat is aan zijn spraak goed te horen. Het is of we met Gerard Joling spreken J

Hij heeft de auto van een oom geleend en is hier met vakantie. Nu komt hij een uurtje zwemmen. Opvallend in het zwembad is dat er alleen maar jongens en mannen zijn.

Terug van het plaatsen van de blog zitten we rustig bij de tent als we wat jongens richting de gebouwen zien gaan. Gaan ze zich daar verkleden? Ze komen van het zwembad. Dan zijn ze ook ineens weer weg. Een poosje later ontdekken we wat ze gedaan hebben. De spiegels zijn van de muren en er zijn een aantal wastafels kapot. Door de harde muziek bij het zwembad heeft niemand iets gehoord. Renée gaat de mensen in het hotel waarschuwen en omdat we het toch geen prettig idee vinden “alleen” op de camping te staan nemen we gelijk een kamer in het hotel. Er zal ons niets gebeuren zo verzekerd de hotel manager ons, ze hebben het op hem voorzien, maar wij gaan voor safe.

We kunnen er ’s avonds ook eten en mogen kiezen hoe laat we willen komen. 20.30 uur is prima en of we tajine met rundvlees en pruimen lusten? Ja, dat staat nog op ons “verlanglijstje”.

Keurig op tijd deze keer komen we in een stikdonkere eetzaal. Nergens kunnen we een lichtknopje vinden en we horen ook geen geluiden uit de keuken. We zoeken de manager nog maar eens op. O, brand er nog geen licht? Sorry. De lichtknopjes zitten aan de andere kant van de zaal. (Handig J) We mogen kiezen waar we willen gaan zitten in afwachting van het diner! Dat komt eraan.

Tien minuten later: Het voorgerecht komt zo, willen jullie iets drinken? Ja graag: water a.u.b.

Twintig minuten later: sorry, het mineraalwater is op, maar dit kun je ook drinken. (hebben we maar niet gedaan) Weer 20 minuten later: Het voorgerecht komt zo. En ja hoor, na 70 minuten wachten komt er een voorgerecht. Het stelt niet zo heel veel voor en dan vertelt de manager dat de chef-kok nog naar familie is voor het Suikerfeest en nu moest hij zelf met een keukenhulpje aan de slag. Dat merken we ook aan het hoofdgerecht J. Normaal moet het vlees voor de tajine met pruimen heel lang sudderen. Nu begon de manager met zijn keukenhulpje toen wij aan tafel schoven. Gelukkig hebben wij alle twee hele sterke tanden! We zien er de humor wel van in en de beste man had gewoon zijn dag niet. Als nagerecht krijgen we bananen en hele zure appels waar een onrijpe granny niets bij is.

Al met al een enerverende dag, maar het bed slaapt goed en de kamer is lekker koel!

Dag 7 terug naar de bewoonde wereld.

4.50 staat Ilyas aan de tent te roepen dat het tijd is om op te staan. De bedoeling is 5.00 uur ontbijt, 5.30 uur vertrek.  Maar ook de tent en alle andere spullen moeten mee, want het is de laatste dag. Het wordt dus 10 min. later, maar dan lopen we ook flink door. Ilyas ruikt de stal en het is ook de laatste dag van de Ramadan dus vanavond na half acht mag iedereen weer eten en drinken wanneer hij wil.

Dat Suikerfeest wordt in familiekring gevierd, dus Ilyas wil wel opschieten zodat hij vandaag nog naar 

Marakesh kan. 

Van Hoessein en Mustafa hebben we bij het ontbijt al afscheid genomen, maar als wij gaan lopen moeten zij de hele keukentent nog afbreken en alle spullen op de muildieren laden.

Toch worden we na zo'n 5 kwartier ingehaald door hen.

We zijn dan bijna bij Sidi Chamarouch . Daar maken we een pauze en vertelt Ilyas iets over dit bedevaartsoord.  Het grappige is dat een echte moslim niets geloofd van de gaven die Sidi Chamarouch zou hebben, maar alleen moslims mogen zonder hun schoenen aan over de brug om te gaan bidden. Men denkt dat Sidi Chamarouch ervoor zorgt dat vrijgezelle vrouwen aan de man komen en mensen met veel diploma's, maar geen werk, krijgen snel wel een baan als ze tot hem gebeden hebben. Vooral op maandag en woensdag is het erg druk omdat dan Sidi Chamarouch in een zwarte hond veranderd en dat verhoogt je kans op succes.

We zijn nu 2 en een half uur onderweg en tot nu toe was het alleen maar zwikken over rotsen naar beneden,

Volgens Ilyas wordt het pad nu een eitje omdat al die bedevaartgangers er over heen komen.

Dat valt ons niet zo op. Je moet er toch echt wel veel voor over hebben om als vrouw aan de man te komen!

Het blijft ploeteren, maar elke stap is er één dichter bij de finish. 

Uiteindelijk komen we met lood in de benen, maar zeer voldaan na 7 uur terug bij de auto.

Daar krijgen we onze laatste lunch en krijgt Ilyas naast een fooi de Olympische tas van de spelen in Atlanta. 

Hij is daar super blij mee en denkt dat mensen zich nu afvragen van welke sport hij is. Hij kiest zelf voor zwemmen! Dan wordt het tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ilyas moet terug naar beneden naar het dorp waar hij mee kan rijden met andere mensen naar Marakesh.  Omdat onze auto helemaal vol zit kan hij er binnen niet meer bij. Wat wel een optie is, is dat hij achterop de kist op de fietsendrager gaat zitten.

Geen probleem! Renée zit op de bijrijdersplaats met haar benen over 2 rugzakken en op schoot de Olympische tas van Ilyas. Heel voorzichtig gaan we bergafwaarts, in de hoop onderweg Ilyas niet te verliezen! Het gaat allemaal goed en zo staan wij voor ons nieuwe overnachtingsadres en is Ilyas alvast een eind in de goede richting. Nu nemen we dus echt afscheid.

Het hotel ligt in het centrum van het dorp en rond half vijf lopen we een rondje. Iedereen probeert ons naar binnen te lokken, maar ook blijkt dat de meeste winkels net gaan sluiten.  Een leuk terrasje zit er niet in, maar wie weet later op de avond als de Ramadan echt afgelopen is!

Deze gaan voorlopig de kast weer in!!

                                     https://plus.google.com/photos/117592602863193684282/albums/5912347908610036465