Dag 6 tweede poging naar de TOP!!

3.45 uur gaat de wekker. We worden 4.00 uur aan het ontbijt verwacht en 4.30 gaan we een nieuwe poging wagen om de Toubkal te bedwingen. Gisterenavond hebben we een flink bord pasta gekregen als voorbereiding en nu staan er gebakken eieren met zout. Dat moet goed komen vandaag.  Het is nog aardedonker als we gaan. Tegen de berg op zien we al diverse lichtjes gaan. Doordat het nog zo donker is heeft Renée geen last van hoogtevrees. 

Het is een heel lastig eerste uur, niet alleen omdat het donker is, maar ook omdat de eerste pas heel erg veel losse stenen en de tweede enorme rotsblokken heeft waar je tussendoor moet klauteren. Daarna wordt het iets gemakkelijker al blijft het een hele klus. We worden regelmatig ingehaald door andere groepen,  kennelijk ligt ons tempo aan de lage kant. Wij vinden het snel genoeg gaan en hopen toch ook weer heel beneden te komen!

Na 3 uur klimmen komen we op een punt waar we gisteren naar boven hadden moeten komen als we wat vroeger waren geweest. We staan dan nog 150 meter onder de top.
Wat op dat moment enorm motiveert is de opmerking van een man die weer terug komt lopen van de top: ”Jullie hebben het ergste gehad, vanaf hier kun je met een kinderwagen verder!”
Hij heeft gelijk en een uur later staan we aan de TOP!!!!

Je kunt alle kanten op kijken; op hele heldere dagen kun je van hier af Marakesh zelfs zien. We staan op 4167 m!!
Ilyas heeft sinaasappels en tomaten en brood en noten meegenomen om het heuglijke feit te vieren.
Uiteraard worden als bewijs de nodige foto's gemaakt!

Dan wordt het toch echt tijd om aan de afdaling te beginnen. Ook dit is weer een hele klus! Als we al 2 uur aan het dalen zijn, zit er een mevrouw op een rots die niet meer voor of achteruit durft. Ze vraagt half in het Frans en half in het Engels of wij 2 volwassenen met 3 kinderen hebben gezien. I;yas zegt dat hij ze gezien heeft en dat ze ook aan het afdalen zijn. We helpen haar een klein stukje op weg en na gecontroleerd te hebben of ze water en iets te eten heeft gaan wij toch door. We kijken een aantal keren om, maar steeds zit ze weer ergens moed te verzamelen.
Hoe ze ooit zo hoog gekomen is, is ons een raadsel, want dit is echt de enige "weg" naar boven. Gelukkig zien we als we zelf bijna beneden zijn dat de familie haar ingehaald heeft, maar het ziet ernaar uit dat ze de blaren op hun tong moeten kletsen om haar weer beneden te krijgen.

Ilyas, die er zoals elke dag met zijn lege maag door de Ramadan toch wel een beetje doorheen zit aan het eind van de rit, wil toch wel laten zien wat hij kan. De laatste meters naar beneden trekt hij een sprintje door het grind naar beneden en wacht daar rustig tot wij “bejaarden” via het officiële pad ook aankomen.
Terug bij de tent na 8 uur en 10 minuten staat onze lunch al weer klaar! Housein heeft weer goed zijn best gedaan.
De vriend van Ilyas, ook een gids die vanmorgen met een groep de Toubkal op geweest is, komt gelijk aanlopen en we hebben wel door dat Elias een beetje geplaagd wordt, dat hij nu pas terug is! Als we vragen hoe lang hij al terug is, antwoord hij: al uren!
Gelijk zegt hij er achteraan dat hij er ooit één keer ruim 13 uur over gedaan heeft met een groep, dus wij hoeven ons nergens voor te schamen!
Dat doen we zeker niet! We zijn eigenlijk best trots op ons zelf. 1000 meter hoogteverschil op één dag op én neer is niet niks!!

Alle familieleden en vrienden die het KWF gesponsord hebben tijdens deze beklimming:

Heel hartelijk dank!!